Niets in het leven is zeker. Je maakt keuzes op een bepaald moment en in een bepaalde situatie, en later moet blijken of je de goede beslissing hebt genomen. We kunnen nu eenmaal niet voorspellen wat er gaat gebeuren. Ook op het gebied van school moeten er veel beslissingen worden genomen. Belangrijke beslissingen. En laat ik nou juist zo'n grote beslissing hebben genomen.
Eventjes terugspoelen naar mijn eindexamenjaar. Ik was zeventien jaartjes jong en was bezig met het laatste jaar VWO. Beroepskeuze was altijd al een hot-issue in mijn geval. In de onderbouw dacht ik dat management mijn vakgebied was. Niks leek minder waar. Vervolgens trok fotografie mijn interesse. lekker creatief bezig zijn met een fotocamera leek me wel wat. Maar ik wilde niet zomaar een fotograafje worden die wat onbelangrijke foto's maakt van onbekende mensen. Nee, ik wilde wel een boodschap overbrengen met mijn foto's, er moest een verhaal achter zitten. Zo kwam ik uit op journalistieke fotografie. Allemaal leuk en aardig, maar waar ga je dat studeren, en zit er wel toekomst in? Journalistiek leek me ook wel leuk. Beetje schrijven, beetje fotograferen, klonk allemaal leuk.
Journalistiek it was. Maar daarmee was de knoop nog niet door. Waar ging ik dit studeren? Gelukkig was daar de studiekeuzebeurs in Eindhoven. Ik wist inmiddels als dat ik op HBO-niveau journalistiek kon gaan studeren, maar op de beurs bleek dat dit ook op de universiteit kon. Via een opleiding Nederlands of Engels kon ik een beetje journalistiek meepikken, namelijk via een minor. Engelse Taal en Cultuur sprak me altijd al aan, vanwege mijn grote passie voor de Engelse taal, en voor Groot Brittannië. Het was en dilemma. Kies ik voor een hoger niveau, zodat ik ook Engels kan gaan studeren? Of kies ik voor een gerichte HBO-opleiding, ook al moet ik dan wat niveau inleveren. Ik koos voor de optie die mij het makkelijkste leek, namelijk de HBO-opleiding. Daar ben ik de fout in gegaan.
Ik zag het al helemaal voor me. Stages zouden voor mij geregeld worden, en het was HBO, dus dat zou ik makkelijk aankunnen. Daarnaast kon ik lekker in Limburg blijven wonen, in plaats van te verhuizen naar Nijmegen. Dat was twee jaar geleden. Ik denk dat ik toen niet goed heb nagedacht over de richting die ik ging doen. Ja, ik vind journalistiek 'leuk', maar het totaalplaatje valt me tegen. Ik hou van schrijven, maar alleen over dingen die ik leuk en interessant vind. Ik wil niet voor een krant of de radio werken, daar ben ik nu achter. Mijn voorkeur gaat uit naar het tijdschrift. En niet zo'n beetje. De rest interesseert me misschien gewoon te weinig om allround journalist te worden. Een maandje geleden heb ik dan ook besloten op te stoppen met mijn opleiding.
The new plan? Op naar de universiteit om Engels te gaan studeren. Het is niet zo dat ik me te min voel voor HBO, maar ik denk dat ik veel meer kan leren op de universiteit. Ook heb ik nu geleerd dat ik altijd journalist kan worden, met of zonder gerichte opleiding. Ik kijk er naar uit om nieuwe dingen te leren, lekker veel Engels te spreken en nieuwe mensen te ontmoeten. Het is nog een paar maandjes wachten, maar dat is te wijten aan mijn slechte timing. Bye bye HBO, Hello university.
Tuesday 6 December 2011
Thursday 14 July 2011
Harry Potter. The End.
Afgelopen dinsdag was het eindelijk zo ver. Het einde van de Harry Potter film reeks, en misschien wel het einde van een tijdperk. Als Harry Potter fan van het eerste uur moest ik natuurlijk bij de première zijn.
Oké, misschien overdrijf ik nu een beetje. Ja, ik heb alle boeken gelezen en alle films gezien. Maar daar blijft het dan ook bij. Het begon allemaal met mijn broer. Hij spoorde me altijd aan films te kijken waar ik totaal geen zin in had. Het begon met The Lord Of The Rings. Not my cup of tea, dacht ik altijd. Maar na lang aandringen van mijn broer keek ik hem toch, en wat bleek, ik vond hem geweldig! Hetzelfde gebeurde bij Harry Potter. Na lang zeuren keek ik Harry Potter and the Philosopher's Stone met mijn broer. Op video wel te verstaan. Ik weet niet wat er gebeurde, maar ik was meteen verkocht.
Alle zeven de boeken volgden. Elke keer als ik een Harry Potter boek opensloeg, waande ik me in een andere wereld. J. K. Rowling moet wel talent hebben, want ik las alle boeken in no time uit. Ik betrapte mezelf erop dat ik de spannende stukken zo snel las dat ik woorden, en zelfs zinnen oversloeg. Ik vormde gezichten bij nieuwe personages, die later een echt gezicht kregen in de films. Deel 2 tot en met 7.1, ik zag ze allemaal in de bioscoop. Er was echter een probleempje. Mijn geheugen liet me in de steek.
Toen de vierde film uit kwam was het al een tijdje geleden dat ik het bijbehorende boek had gelezen. Tijdens de film kwamen er vragen bij me op. Wie is dat ook alweer? Gaat diegene dood? Stond dit in het boek? Gelukkig was mijn broer er om mijn vragen te beantwoorden. Hetzelfde gebeurde bij film 5, 6 en 7.1. Meerdere keren dacht ik eraan om misschien de boeken nog eens opnieuw te lezen. Jammer genoeg kon ik me daar niet toe zetten.
Deze week was het dan tijd voor de allerlaatste film. Ik had het zevende boek niet opnieuw gelezen, waardoor ik alleen de grote lijnen nog wist. Het ergste, mijn broer was er niet om vlak voor de film nog informatie aan me door te geven. Maar ja, the show had to go on, and it did.
Ik weet niet wat er vreemder was, de mensen in het publiek die verkleed waren als personages uit de film, of de mensen die om alles moesten huilen. De film was in een woord: leuk. Hij was wel goed, maar niet magisch. Hij kon beter. Naar mijn idee waren de scènes waarin de belangrijkste dingen gebeurden te kort, en andere, minder belangrijke scènes juist te lang. Op een gegeven moment vond ik het zelfs langdradig worden, een gevoel dat ik nooit eerder had bij een Harry Potter film. Voor de laatste scène kan ik maar een woord vinden: zoetsappig. De schuldige? J. K. Rowling.
Ik snap dat ze een happy ending voor haar verhaal wilde, maar voor mij klopt het gewoon niet. Je volgt zeven jaar lang het avontuurlijke en gevaarlijke leven van Harry Potter. Hij vecht tegen het kwaad en overwint het. Voor mij houdt het verhaal daar op, maar voor Rowling blijkbaar niet. Ze beschrijft het leven van Harry Potter negentien jaar na zijn overwinning, en wat blijkt? Hij is een hele normale jongen geworden. Huisje, boompje, beestje. Het tegenovergestelde van wat hij voorheen was, en voor mij is dat een anti-climax.
Genoeg met al die kritiek. Ik moet toch toegeven dat de Harry Potter boeken en films mij al vele jaren amuseren. De reeks is afgelopen, maar zodra ik het eerste boek weer opensla begint de hele rit weer opnieuw. Ik kan bijna met zekerheid zeggen dat ik de boeken ooit nog een keer zal lezen. En al doe ik het niet, veel andere mensen zullen het wel doen. De Harry Potter boeken zijn gewoon een must voor iedereen, jong en oud. Geen zin om te lezen? Dan zijn er altijd de dvd's nog. Ik ben al lang blij dat ik het laatste deel niet meer in een bioscoop met huilende mensen hoef te kijken. Please read the book before going to see the movie next time guys, so you know that the dude doesn't actually die.
Oké, misschien overdrijf ik nu een beetje. Ja, ik heb alle boeken gelezen en alle films gezien. Maar daar blijft het dan ook bij. Het begon allemaal met mijn broer. Hij spoorde me altijd aan films te kijken waar ik totaal geen zin in had. Het begon met The Lord Of The Rings. Not my cup of tea, dacht ik altijd. Maar na lang aandringen van mijn broer keek ik hem toch, en wat bleek, ik vond hem geweldig! Hetzelfde gebeurde bij Harry Potter. Na lang zeuren keek ik Harry Potter and the Philosopher's Stone met mijn broer. Op video wel te verstaan. Ik weet niet wat er gebeurde, maar ik was meteen verkocht.
Alle zeven de boeken volgden. Elke keer als ik een Harry Potter boek opensloeg, waande ik me in een andere wereld. J. K. Rowling moet wel talent hebben, want ik las alle boeken in no time uit. Ik betrapte mezelf erop dat ik de spannende stukken zo snel las dat ik woorden, en zelfs zinnen oversloeg. Ik vormde gezichten bij nieuwe personages, die later een echt gezicht kregen in de films. Deel 2 tot en met 7.1, ik zag ze allemaal in de bioscoop. Er was echter een probleempje. Mijn geheugen liet me in de steek.
Toen de vierde film uit kwam was het al een tijdje geleden dat ik het bijbehorende boek had gelezen. Tijdens de film kwamen er vragen bij me op. Wie is dat ook alweer? Gaat diegene dood? Stond dit in het boek? Gelukkig was mijn broer er om mijn vragen te beantwoorden. Hetzelfde gebeurde bij film 5, 6 en 7.1. Meerdere keren dacht ik eraan om misschien de boeken nog eens opnieuw te lezen. Jammer genoeg kon ik me daar niet toe zetten.
Deze week was het dan tijd voor de allerlaatste film. Ik had het zevende boek niet opnieuw gelezen, waardoor ik alleen de grote lijnen nog wist. Het ergste, mijn broer was er niet om vlak voor de film nog informatie aan me door te geven. Maar ja, the show had to go on, and it did.
Ik weet niet wat er vreemder was, de mensen in het publiek die verkleed waren als personages uit de film, of de mensen die om alles moesten huilen. De film was in een woord: leuk. Hij was wel goed, maar niet magisch. Hij kon beter. Naar mijn idee waren de scènes waarin de belangrijkste dingen gebeurden te kort, en andere, minder belangrijke scènes juist te lang. Op een gegeven moment vond ik het zelfs langdradig worden, een gevoel dat ik nooit eerder had bij een Harry Potter film. Voor de laatste scène kan ik maar een woord vinden: zoetsappig. De schuldige? J. K. Rowling.
Ik snap dat ze een happy ending voor haar verhaal wilde, maar voor mij klopt het gewoon niet. Je volgt zeven jaar lang het avontuurlijke en gevaarlijke leven van Harry Potter. Hij vecht tegen het kwaad en overwint het. Voor mij houdt het verhaal daar op, maar voor Rowling blijkbaar niet. Ze beschrijft het leven van Harry Potter negentien jaar na zijn overwinning, en wat blijkt? Hij is een hele normale jongen geworden. Huisje, boompje, beestje. Het tegenovergestelde van wat hij voorheen was, en voor mij is dat een anti-climax.
Genoeg met al die kritiek. Ik moet toch toegeven dat de Harry Potter boeken en films mij al vele jaren amuseren. De reeks is afgelopen, maar zodra ik het eerste boek weer opensla begint de hele rit weer opnieuw. Ik kan bijna met zekerheid zeggen dat ik de boeken ooit nog een keer zal lezen. En al doe ik het niet, veel andere mensen zullen het wel doen. De Harry Potter boeken zijn gewoon een must voor iedereen, jong en oud. Geen zin om te lezen? Dan zijn er altijd de dvd's nog. Ik ben al lang blij dat ik het laatste deel niet meer in een bioscoop met huilende mensen hoef te kijken. Please read the book before going to see the movie next time guys, so you know that the dude doesn't actually die.
Subscribe to:
Posts (Atom)